ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ KIA တပ္မဟာ ၃  ထိန္းခ်ဳပ္ေဒသျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္ခရိုင္ အင္ဘာဘာ(N BA PA) တိုက္နယ္အတြင္းက ပုံစံတူ အျပာေရာင္ တဲအိမ္ထဲ မွာ ကေလးေတြ၊ အမ်ိဳး သမီးေတြ၊ ဘိုးအိုဘြားအိုေတြ အမ်ားစုနဲ႔အတူ အိုးခြက္ပန္းကန္သံေတြ ကေလးေအာ္ငိုသံေတြ ေဆာ့ကစားသံေတြနဲ႔ အတူ ဆူညံေနပါတယ္။

                                                 အင္ဘာဘာဒုကၡသည္စခန္း

ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး ေျမေစးေတြညစ္ေပေနတဲ့အဝတ္အစားေလးနဲ႔အတူ ကေလးတစ္စု တဲအိမ္ေတြၾကား ေျမကြက္လပ္ ေလးမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစား ေနပါတယ္။ သက္ႀကီးပိုင္းအမ်ိဳးသားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏွီး ေတြနဲ႔  ပလိုင္းေတြ၊ ေဒါင္းလန္း ေတြကို ယက္လုပ္ေနပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဒါင့္ေလးတခုမွာ မီးခိုးလုံးေတြနဲ႔အတူ ခ်က္ျပဳတ္ေနပါတယ္။

ဘာမွမလုပ္နိုင္ေတာ့တဲ့ ဘိုးဘြားေတြကေတာ့ တဲအိမ္တံခါးဝ မွာ ကန႔္လန႔္ထိုင္ၿပီး ေနပူစာလွုံေန ပါတယ္။

သူတို႔အားလုံးဟာ  ျမန္မာတပ္မေတာ္ နဲ႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ တို႔ ၂၀၁၁ ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔က  ၿငိမ္းခ်မ္း ေရး ပ်က္ျပားၿပီး တိုက္ပြဲေတြ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း မိမိေနရပ္ ကေနစြန႔္ခြာ ထြက္ ေျပးလာတဲ့သူေတြပါ။

သူတို႔စထြက္ေျပးလာတုန္းကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ ေနာင္ေတာင္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ၁ ႏွစ္နီးပါး ေနထိုင္ လာၾကရတဲ့သူေတြပါ။ တ႐ုတ္အစိုးရရဲ့ ေမာင္းထုတ္မွုကို ခံရၿပီး အခု ဒီ နလန္စြပ္ဂ်ာ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနထိုင္ လာၾကတာ ၄ လ ေက်ာ္ရွိ ခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒီ နလန္စြပ္ဂ်ာ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗန္းေမာ္ခရိုင္က ေက်းလက္ေဒသခံ ေတြျဖစ္ ၿပီး မိသားစု ၅၀၀ ေက်ာ္ လူဦးေရ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ နလန္စြပ္ဂ်ာ ဟာ ကခ်င္လြတ္လပ္ ေရးတပ္မေတာ္ တပ္မဟာ ၃ ထိန္း ခ်ဳပ္နယ္ေၿမ တ႐ုတ္နိုင္ငံ နယ္စပ္ မိုင္းပ ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနၿပီး သၽွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ အေနာက္ ေျမာက္ဘက္ မိုင္ 20 ခန႔္ ေဝးပါတယ္။   

ေသာၾကာေန႔ စခန္းသန႔္ရွင္းေရး အလွည့္က်အဖြဲ႕မွာပါ၀င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦးက ေျပးထြက္ လာၿပီး မဂၤလာပါလို႔ လက္ဆြဲပါတယ္။

ေဖာ္ေရြစြာ ႏုုတ္ဆက္ၿပီး သူ႔မိသားစု ေနထိုင္တဲ့ တဲေလးဆီကို အလည္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ သူကေတာ့ ကေလး ၃ ေယာက္ မိခင္ ကခ်င္အမ်ိဳးသား နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ သၽွမ္းအမ်ိဳးသမီး “ေအးစိန္” ဆိုသူပါ။

သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ကို အခုလိုေျပာျပပါတယ္။

“က်မတို႔  တရြာလုံးက ေသနတ္သံၾကားတာနဲ႔ အားလုံးထြက္ေျပးလာၾကရတယ္၊ တခ်ိဳ႕ရြာသားေတြ က ဗန္းေမာ္ဘက္ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ဗန္းေမာ္ဘက္ပိုဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ ဒီတ႐ုတ္ဘက္ျခမ္းကို ထြက္ေျပးလာရတာပါ”

နန္းေအးစိန္ မိသားစုဟာ ဗန္ေမာ္ခရိုင္အနီး၊ ယန္ဟူးရြာမွာေနထိုင္ၿပီး ေတာင္ယာစပါးနဲ႔ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္စိုက္ပ်ိဳး လုပ္ငန္းနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳ   ေနထိုင္လာရင္းနဲ႔  ေသနတ္သံ တဒိုင္းဒိုင္းထြက္ လာတဲ့ေန႔တေန႔မွာဘဲ ဘဝပ်က္သြားခဲ့ရတာလို႔ေျပာပါတယ္။

ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေသနတ္သံလား ေဗ်ာက္အိုးသံလား မိုးၿခိမ္းသံလားလို႔ ေဝခြဲမရ စဥ္အခါမွာ အက်ီ ၤေဘာင္းဘီ အစိမ္း နဲ႔ လူတအုပ္ရြာထဲ ေျပးဝင္ လာတယ္။ အနီးကပ္ေရာက္လာ ေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ကခ်င္စစ္သား KIA စစ္သားေတြပါဘဲ။

ကခ်င္လိုလာ ေျပာေနၾကၿပီ၊ “ခုဒီနားမွာ တိုက္ပြဲစျဖစ္ေနၿပီ အားလုံး စစ္မျဖစ္တဲ့ေဒသကို ခဏတိမ္း ေရွာင္ေပးၾကပါ” လို႔ စစ္မိန႔္နဲ႔လာေတာ့ တရြာလုံး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရတယ္။

“က်မလည္း အငယ္ဆုံး သားေလးကို ေက်ာမွာပိုး ၊သမီး ႏွစ္ေယာက္လက္ကိို ဆြဲၿပီးေတာ့ ငိုယို ရင္း ထြက္ေျပးတယ္။ က်မေယာက်္ားက ရရာအသုံးအေဆာင္ေတြ သယ္ယူရင္းနဲ႔  ႏွစ္ရက္ႏွစ္ည နဲ႔ ဒီကို ေျခလ်င္နဲ႔ လာၾကရပါတယ္၊ စထြက္ေျပးလာတုန္းက ခဏေလးပဲ ထြက္ေျပးရမယ္ ထင္ေနတာ။ ခုေတာ့ က်မတို႔ ရြာကို ျပန္မေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ရွိလာၿပီ” လို႔ ေအးစိန္ က ေျပာပါတယ္။

နလန္စြပ္ဂ်ာ ဒုကၡသည္စခန္းဟာ တ႐ုတ္ျပည္ ေနာင္ေတာင္းထက္ ေနထိုင္ရတာ ပိုေအးခ်မ္းမွု ရွိေနၿပီး၊ အလယ္တန္း စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္၊ မူႀကိဳေက်ာင္း၊ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း စတာေတြလဲရွိပါတယ္။

ျပည္တြင္းအလွူရွင္ေတြနဲ႔  KIO  တို႔က ေထာက္ပံ့ေပးထားတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းျဖစ္ပါတယ္။

“တ႐ုတ္ဘက္ေနရတာထက္ ဒီမွာေနရတာေတာ့စိတ္ေပ်ာ္ပါတယ္၊  ၅ ႏွစ္ အထက္ လူတေယာက္ ကို ဒုကၡသည္ ကူညီေပးေရးေကာ္မတီ က တစ္လ ဆန္ ၆ ျပည္ နဲ႔ ဆီ ၁ လီတာ ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိက လိုေနတာကေတာ့ ေငြပဲ၊ က်မအငယ္ဆုံးသားဆိုရင္ မုန႔္ဖိုး တ႐ုတ္ (၅ ေက်ာ့) ျမန္မာ ၆၀ က်ပ္ မရရင္ ေက်ာင္းမသြားဘူး” -လို႔ ေအးစိန္ က ေျပာပါတယ္။

အရင္က သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ကိုင္စား ေသာက္လာရ တဲ့သူ ေတြျဖစ္ၾကၿပီး ခုေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသားက မိသားစုဝင္ေငြ ရဖို႔အတြက္ ဒီေဒသနဲ႔ အရမ္းေဝးတဲ့ ေနရာ တခုမွာ ေန႔စားအလုပ္သမားအျဖစ္ စပါးသြားရိတ္ တာ ၁၅ ရက္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေငြရၿပီး ေယာက္်ား ျပန္လာမယ့္ေန႔ကို ေန႔တိုင္းေစာင့္ေမၽွာ္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

“ထမင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကေတာ့ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္စား တယ္၊ ပိုက္ဆံ မရွိရင္ ေတာ့ နီးစပ္ရာ ေတာေတာင္ထဲ ရွာစားရတာေပါ့” လို႔ သၽွမ္းအမ်ိဳးသမီး ေအးစိန္ က သူရဲ့ ေန႔စဥ္ စားေသာက္ေနရပုံ ကို ရွင္းျပပါတယ္။

စစ္အျမန္ၿပီးဆုံးၿပီး အိမ္ျပန္ရဖို႔က ဒုကၡသည္ အားလုံးရဲ့ အျမင့္ဆုံးေမၽွာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္ပြဲ က မၿပီးနိုင္တဲ့အျပင္ ပိုၿပီးစိပ္လာတာေတြ႕ေနရပါတယ္။

“တကယ္လို႔ စစ္ပြဲ ၿပီးသြားခဲ့ရင္ မိမိရပ္ရြာေနအိမ္မွာဘဲ ျပန္ေနဖို႔ ေမၽွာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုးအရင္ တိုင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ရမွာလားေတာ့မသိဘူး။ စထြက္လာတုန္း က ႏြားႏွစ္ ေကာင္ ၊ တဲအိမ္ နဲ႔ ေတာင္ယာ ေတြရွိခဲ့ၿပီး ခုေတာ့ ဒီဟာေတြ အားလုံး မရွိနိုင္ေတာ့ဘူး၊ ထြက္ ေျပးလာတာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ႏြားေလးႏွစ္ေကာင္လဲ ဗမာစစ္သားေတြက သတ္ျဖတ္ စားေသာက္ လိုက္ၿပီလို႔ၾကားရတယ္” -  လို႔ေျပာပါတယ္။

ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး မၿပီးေသးသေရြ႕ ေဒသခံေက်းလက္ရြာသားေတြရဲ့ ဒုကၡက ၿပီးဆုံးနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ျမတ္နိုးတဲ့ သူတို႔ေမြးရပ္ေျမမွာ ေသနတ္သံေတြ  ေသြးညႇီန႔ံေတြနဲ႔ ယမ္းေငြ႕ေတြ မျပယ္ေသး သေရြ႕ အိမ္ျပန္ရဖို႔ မလြယ္တဲ့အျပင္ အဲဒီဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ေနထိုင္ရမယ္ ဆိုတာလဲ မခန႔္မွန္းနိုင္ေတာ့ပါဘူး။

“ဒီ ျပည္တြင္းစစ္ ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမွာလဲ၊ က်မတို႔ရပ္ရြာ ဘယ္ေတာ့ ၿငိမ္းေအးမွာလဲ”---- လို႔ တိုးတိုးေလး ညည္းၿပီး ေအးစိန္တေယာက္ မ်က္ရည္က်လာပါေတာ့တယ္။